Proof. (2005). Σκηνοθέτης: John Madden. 3ο απόσπασμα (46:13-47:05)

Πλοκή: Η Κάθριν, μια ευφυέστατη φοιτήτρια μαθηματικών, καλείται να αντιμετωπίσει το θάνατο του πατέρα της, του καταξιωμένου μαθηματικού Ρόμπερτ, την αδερφή της, την πιθανότητα να έχει κληρονομήσει την παράνοια του πατέρα της και να αποδείξει ότι εκείνη και όχι ο πατέρας της επέλυσε ένα μαθηματικό πρόβλημα, με τη βοήθεια ενός μαθητή του. Μια σειρά ψυχαναγκαστικών σχέσεων ξετυλίγεται, όπου εξερευνάται η συνάφεια της τρέλας με τη διάνοια.

Σε ένα ακόμα πιο σκοτεινό κείμενό του, ο φίλος μου επιθυμεί τώρα να αποκηρύξει τις Κυκλικές ή αριστοκρατικές τάσεις του –όπως ήταν φυσικό-του αποδόθηκαν από κάποιους σχολιαστές. Ενώ αναγνωρίζει την πνευματική δύναμη χάρη στην οποία μερικοί Κύκλοι διατήρησαν επί αιώνες την υπεροχή τους έναντι του πλήθους των συμπατριωτών τους, πιστεύει ότι η ίδια η ιστορία της Επιπεδοχώρας, χωρίς καμιά ανάγκη δικής του ερμηνείας, αποδεικνύει πως οι Επαναστάσεις δεν μπορεί να πνίγονται πάντα στο αίμα και πως η Φύση, περιορίζοντας την γονιμότητα των Κύκλων, προδίκασε τελικά την πτώση τους-«και σ΄αυτό», λέει, «βλέπω την επιβεβαίωση του μεγαλειώδους Νόμου όλων των κόσμων, σύμφωνα με τον οποίο ενώ η σοφία του Ανθρώπου νομίζει ότι δουλεύει για την εκπλήρωση ενός σκοπού, η σοφία της Φύσης τον οδηγεί στην εκπλήρωση κάποιου άλλου, εντελώς διαφορετικού και πολύ ανώτερου». Κατά τ΄άλλα, παρακαλεί τους αναγνώστες του να μην υποθέσουν ότι η παραμικρή λεπτομέρεια της καθημερινής ζωής στην Επιπεδοχώρα αντιστοιχεί υποχρεωτικά σε κάποια λεπτομέρεια της Χωροχώρας. Παρ΄όλα αυτά ελπίζει ότι το έργο του, εκτός από διασκεδαστικό, μπορεί να φανεί χρήσιμο στους κατοίκους εκείνους της Xωροχώρας που διαθέτουν μετριοπάθεια και διαλλακτικότητα, σ΄αυτούς που-μιλώντας για κάτι σημαντικό που ξεπερνάει τις αισθήσεις-δεν θα πουν ούτε «Αυτό είναι αδύνατον» ούτε «Προφανώς είναι έτσι, το ξέρουμε».

Abbot, Ε. Α. (1999). Η Επιπεδοχώρα. Αθήνα: Εκδόσεις Αιώρα. σελ. 15-16

Άντζελα Καλαντζή. Συνέντευξη. 5ο απόσπασμα. Βόλος. 2013. Παλιά Ηλεκτρική

Υπάρχουν εφτά τρόποι να αφήνει πατημασιές στην άμμο. Κουτσό – Περπατητό – Φτέρνα με φτέρνα – Κουτσό και γυριστό – Φτέρνα με φτέρνα και γυριστό – Πηδηχτό – Πηδηχτό και γυριστό

Η συμμετρία σε κάθε μορφή της ήταν το μέγα πάθος που κυριάρχησε στη ζωή του Δημήτρη. Διαλέγοντας απ' τα εφτά κιόλας χρόνια ν' αφιερώσει σ' αυτήν τις Μύχιες Σκέψεις του, φανέρωσε από την πρώτη στιγμή τη βαθύτερη, τη μοναδική του κλίση. Σε κάθε του βήμα, σε κάθε του ενέργεια η αναζήτηση της συμμετρίας ήταν η κύρια έγνοια του. Όχι πως δεν έζησε μια ενδιαφέρουσα ζωή, πως δεν παρασύρθηκε στη δίνη των καιρών, πως δεν μετείχε σ' όλες τις αγωνίες και τα βάσανα των ομοιών του. Όμως παντού και πάντα η αναζήτηση της συμμετρίας ήταν παρούσα. Ίσως μονάχα ο έρωτάς του για τη Ραχήλ θα μπορούσε να συγκριθεί με το πάθος του για τη συμμετρία. Αλλά κι ο έρωτας, μας λέει κάποιος αρχαίος σοφός, δεν είναι παρά η αναζήτηση της συμμετρίας. Το καθετί όμως με τη σειρά του...

Μιχαηλίδης, Τ. (2012). Ο Μέτοικος και η Συμμετρία. Αθήνα: Εκδόσεις Πόλις. σελ. 47-48